این روزها همه جا تکاپو و جنب و جوش مردم برای خرید شب عید، تمام شهر‌های کشور و به خصوص پایتخت را شلوغ‌تر از همیشه کرده است.



در این ایام در بسیاری از امکان عمومی از جمله فروشگاه‌ها، بازارها و وسایل حمل و نقل عمومی سوژه گپ و گفت مردم سبد کالا و قطع شدن یارانه برخی اقشار است.



اکثر مردم از دریافت یارانه نقدی راضی و آن را حق مسلم و مبلغی برای پرکردن چاله و چوله‌های زندگی می‌دانند. البته در این گفت‌وگوها همه خود را مستحق دریافت یارانه، و دیگران را ثروتمند و بی‌نیاز از دریافت یارانه می‌دانند.



چندی پش علی‌طیب‌نیا وزیر امور اقتصاد و دارایی اعلام کرد که در سال 93 یارانه برخی خانوارها قطع و یارانه فقط به نیازمندان تعلق خواهد گرفت.



بر همین اساس تصمیم گرفتم به میان مردم بروم و نظرات مردم را درباره یارانه و حذف برخی یارانه‌بگیران جویا شوم.



به دنبال تصمیمم یک روز صبح برای تهیه گزارش از خبرگزاری بیرون می‌آیم و در مسیر مردی مسن که بساط تعمیرات کفش دارد توجهم را جلب می‌کند، به طرفش می‌روم و بعد از سلام و خسته نباشد خودم را معرفی می‌کنم و از وی می‌خواهم که اجازه دهد نظرش را در مورد هدفمندی یارانه‌ها بپرسم.



پیرمرد در حالی که مشغول کار است سلام مرا بی‌حوصله جواب می‌دهد و می‌گوید: حرفی برای گفتن ندارم.



نگاه و برخورد پیرمرد نشان می‌دهد اصرار من جز ایجاد مزاحمت برای پیرمرد حاصلی ندارد و تیر من هم در اولین مورد انتخاب سوژه به هدف نمی‌خورد بنابراین از وی خداحافظی می‌کنم و مسیرم را به سمت پارک دانشجو ادامه می‌دهم.



در پارک به سمت خانمی که تنها روی نیمکت نشسته می‌روم، کنارش می‌نشینم، خوشبختانه از پیشنهادم برای مصاحبه استقبال می‌کند.