ایران تنها کشوری در جهان است که در آن تمامی آب مصرفی یک واحد مسکونی با آب قابل شرب تأمین می شود. در دیگر کشورهای جهان آب لوله کشی واحدهای مسکونی تنها در حدی تصفیه شده است که برای شست و شو مناسب بوده و مردم آب آشامیدنی خود را به صورت جداگانه خریداری می کنند.

این امر موجب شده سیستم تصفیه آب در این کشورها با به کاربردن روش های ارزان قیمت تر و با بهره وری بیشتر به تصفیه آب بپردازد چرا که تنها آب را تا مرحله ای تصفیه کرده و به شبکه مصرف تزریق می کنند که قابل استفاده در شست و شو باشد و نیاز به به کاربردن روش های هزینه بر و پیچیده تر برای رساندن سطح آلاینده ها به سطح استاندارد برای آب شرب نیست.

اما در ایران آب مصرفی واحدهای مسکونی که به شبکه سراسری لوله کشی تزریق می شود، بهترین نوع آب قابل شرب هر منطقه است. در کلانشهر تهران از آب قابل شرب لوله کشی واحدهای مسکونی تنها 5 درصد در آشامیدن و پخت و پز مصرف می شود و 95 درصد آب مصرفی در بخش خانگی در شست و شو و آبیاری مورد استفاده قرار می گیرد.

در حالی که می توان این سهم 95 درصدی را در تصفیه خانه ها با هزینه های بسیار کمتر و روش های آسان تر به حد مناسب برای شست و شو رساند، اما این میزان آب با صرف هزینه های کلان به حد شرب تصفیه شده و دوباره به فاضلاب برمی گردد. و این چرخه معیوب در صنعت آب و فاضلاب کشور ادامه دارد.

از سوی دیگر در بخشی از کشور، روستاها و شهرهایی هستند که هنوز به آب مناسب برای شرب دسترسی نداشته و حتی در مواردی آب رسانی به واحدهای مسکونی با تانکر صورت می گیرد.

این عدم توزیع عادلانه در صنعت آب و فاضلاب که در بخشی گسترده ای از کشور آب شست و شو و آبیاری باغچه ها و حتی کوچه و خیابان با آب قابل شرب تأمین می شود و در برخی روستاها و شهرها، مردم آب مناسب برای آشامیدن ندارد نیازمند بازنگری جدی مسئولان است.

باید توجه داشت که در صورتی که با صرف هزینه های کلان تمامی پهنه گسترده کشورمان نیز از آب مناسب برای شرب بهره مند شدند نیز باید تصمیماتی راهبردی به منظور تفکیک آب شست و شو و آب شرب در مصارف خانگی گرفته شده و از هدررفت بیشتر ثروت ملی جلوگیری کرد.