مواردی که در این باب، عنایت ویژه‎ای می‎طلبد، به شرح زیر است:
1- در درجه اول، اختصاص جایگاهی در اتاق بازرگانی، به‌ویژه در هیات نمایندگان، برای پیشکسوتان و اندیشمندان حوزه‎های اقتصادی و تجاری، به‌خصوص با حق رای، به‌منظور بهره‎گیری از تجربیات ایشان.
دوم، تخصیص جایگاهی با همین امتیازات به اعضای دوره‎های قبل، به‌عنوان کادر اتاق امور بازرگانی صنعت، معدن و کشاورزی.
و سوم، جایگاهی برای نوآموزان این مهم (دانشگاهی و... نسل‎های آینده‎ساز میهن اسلامی).
2- مانند قریب به اتفاق کشورهای پیشرفته، انتخاب سفرای ایرانی، در شرایطی ممکن شود که این گزینش با تاییدیه نهایی اتاق بازرگانی، صورت گیرد تا سفیران موثر در حوزه‎های تجاری، اقتصادی، صنعتی، معدنی، کشاورزی و تکنولوژی‎های نو، برگزیده شوند.
3- آشنایی سفرای ایرانی با زبان، فرهنگ، اقتصاد و صنایع کشور مقصد، همراه با کتابچه‎های معرفی کامل هر کشور، به‌منظور برقراری ارتباط فرهنگی و شناخت ملل دیگر و شناسایی علایق آنان، مانند تمایلات مذهبی، تفریحی، خورد و خوراک و نحوه آموزش با هدف امکان سنجی، جهت رفع نیازهای آنها.
4- برگزاری نشست‎های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی در سفارتخانه‎های ایران در خارج از کشور، با هدف شناسایی و ارتباط با افراد تاثیرگذار. شایسته است که این نشست‎ها به‌طور مرتب، چه به‌صورت رسمی در محل سفارتخانه یا غیررسمی و خانوادگی در منزل محل اقامت سفرا، برپا شود.
5- ایجاد رشته‎های جدید دانشگاهی با حمایت بخش خصوصی با هدف توسعه صادرات، همراه با مشوق‎های مناسب برای این بخش به شکل معافیت‎های مالیاتی کوتاه‌مدت یا بلندمدت.
و آخرین کلام آنکه، لازم است قریب به اتفاق کشورهای توسعه‌یافته و موفق در امر بازرگانی، صنعت، معدن، کشاورزی و نویافته‌های علمی، متکی به خودپایی و استقلالی پویا باشند و رئیس اتاق بازرگانی کشور، به‌عنوان یک عضو رسمی و صاحب رای، در هیات دولت شرکت کند تا در فرآیند تصمیمات، قبل از بروز هرگونه اشتباهی، مذاکرات لازم را ازسوی جمع کارآفرینان و صاحبان اقتصاد، به استحضار هیات‎ دولت برساند.