از جمله آنکه با پول ساخت اتوبان دو طبقه صدر و تونل نیایش می‌شد ۲۰ کیلومتر خط مترو ایجاد کرد اما به اندازه سه برابر خطوط مترو ساخته شده، طول بزرگراه‌ها اضافه شد. این به معنای میدان دادن به آلاینده‌های هوا در مقابل تقویت ناوگان حمل و نقل عمومی است. دست‌کم دو نوع عقب‌ماندگی محرز و بحرانی در نظام فعلی مدیریت شهری و نظام حرکتی در شهر وجود دارد. اولی به کژ کارکردی برخی زیرمجموعه‌های شهرداری از جمله دفاتر خدمات الکترونیک(که در قطع وابستگی شهروندان از مراجعه فیزیکی به شهرداری‌های مناطق موفق نبوده‌اند) برمی‌گردد. دومی نیز به شبکه حمل و نقل عمومی مربوط می‌شود. اکنون نوبت توان بخشی پایتخت است. تهرانی‌ها انتظار دارند بعد از ۱۴۰ روز استقرار مدیران جدید در شهرداری، اثر سخنرانی‌های خوش رنگ درباره ضرورت تحول در اداره پایتخت را در «عمل» نیز مشاهده کنند. بخشی از فرآیند تامین آسایش و آرامش در تهران الزاما به منابع مالی وابسته نیست. در ساده‌ترین اقدام پرفایده برای شهروندان، یک تدبیر ترافیکی همچون اخذ عوارض واقعی از تردد در بزرگراه‌ها می‌تواند درجه رضایت عمومی از شهرداری را تا حدودی بهبود ببخشد.