به باور کارشناسان در شرایط کنونی، رکود در بخش تقاضا به بحران در صنعت فولاد دامن‌زده و تنها راه نجات این صنعت سخت نیز پیدا کردن راهکارهایی برای تحریک تقاضا در بازار فولاد است که از جمله آنها می‌توان به کاهش هزینه‌های تولید، تخصیص تسهیلات به مصرف‌کنندگان، شفاف کردن فضای اقتصاد کشور و نیز خروج از رکود اقتصادی اشاره کرد.
همچنین برخی دیگر افت و خیز را ذات هر صنعت و بازاری از جمله صنعت فولاد عنوان می‌کنند اما رکود فعلی حاکم بر اقتصاد و این صنعت را تا حدودی بی‌سابقه می‌دانند؛ صنعتی که از آن به عنوان یک صنعت مادر یاد می‌شود و در روزگارانی نه چندان دور تولید فولاد به قدری جذاب و شیرین به نظر می‌رسید که هر کس که توانش را داشت زمینی را تهیه می‌کرد و دستگاه نورد را در آن می‌گذاشت و با خرید شمش، به تولید میلگرد اقدام می‌کرد.
در دیگر کشورها احداث یک کارخانه فولادی از صفر تا صد آن با نگاهی علمی انجام می‌شود.
به عنوان مثال در کشور ترکیه کارخانه‌ای که تنها ۲ هزار متر مساحت و ۱۴ نفر نیرو دارد قطعه فولادی تولید می‌کند و آن را به شرکت‌های بزرگی چون پوسکو یا هیوندای می‌فروشد.
در همه صنایع به ویژه این صنعت، برای تولید پررونق باید چرخه‌ای کامل داشت که این چرخه از ساخت فولاد آغاز می‌شود و با مصرف آن در کشتی‌سازی و خودروسازی ادامه پیدا می‌کند و دست آخر نیز قراضه‌های باقیمانده با ذوب دوباره به چرخه تولید بازمی‌گردند.
بر این اساس برخی از کارشناسان بر این باورند که یکی از بهترین راه‌های تحریک تقاضا در راستای به چرخه درآمدن چرخ تولید در صنعت فولاد کشور، اختصاص نقدینگی به پروژه‌های عمرانی است.
به علاوه اینکه با رشد نرخ ارز در سال‌های گذشته به نوعی بازارهای صادراتی فولاد را نیز از دست داده‌ایم و ورود ترکیه، عربستان و هند هم به بازار فولاد جهان مشکلات این صنعت را برای‌مان دو چندان کرده است.
با این وجود شاید باید منتظر روزهای خوش نیامده بود تا با بهبود اوضاع جهانی قیمت نفت، درآمدهای دولت قدری بهبود یابد و از این رهگذر شاهد تخصیص منابع به بودجه‌های عمرانی و در پی آن پیدا شدن روزنه‌های رونق در صنعت فولاد باشیم؛ شاید هم در آینده‌ای نزدیک دوباره بازار ساخت و ساز و مسکن رونق و صنایع وابسته به آن از جمله فولاد هم متقاضی پیدا کند.
گسترش صمت